سینمای
امروز ما خیلی شبیه به اوضاع فوتبال و تیم ملی و لیگ برتر ما شده است.تیم ملی ما
هر از چند گاهی یک بازی به قول گزارشگران محترم تماشاگر پسند انجام می دهد یا هر
از چند گاهی یادشان میاد که نماینده ی ایران و کشوراسلامیشان هستند به رگ غیرتشان
بر می خورد و از روی تعصب –نه از روی تاکتیک و برنامه – یه بازی زیبا و خلاصه یه توی دروازه ای و به جام جهانی صعود
می کنند و یا در کل 480 بازی که تیم ها در لیگ برتر انجام میدن طبق نظر کارشناسی
بنده وسایرین که کلا 2 یا 3 یا نهایتش 4
بازی (خیلی با اغماض) قشنگ از آب در میاد که هم خدا و هم تماشگران – مردم- راضی میشن و هم کارشناسان وهم سایر موارد...
کارنامه
ی سینمای یک ساله ایران در هر سالی که نگاه می کنیم به سختی می توان یک یا دو فیلم
را از بین حدود 50 الی 60 فیلم های اکران شده
پیدا کرد که با همه ی رعایت شاخص های چه تکنیکی و چه محتوایی ، بتوان آن را
یک فیلم انقلابی و دینی و همچنین مردم پسند دید. سینمایی که سال هاست با وجود
گرفتن جوایز گوناگون از جشنواره های مختلف همچون اسکار و کن و... ولی همچنان در
رکود ناشی از کمبود تماشاگر به سر می برد.
زیرا اصالتا فیلم های سینمایی و دوباره اصالتا سینما جایگاهی عمومی دارد و برای
عموم مردم است و نه برای عده ای خاص. طبق
آمارهای رسمی و غیر رسمی فقط حدود 2و نیم میلیون مردم سینما می روند. آیا این خود
نشان دهنده ی این نیست که مردم خودشان را با سینما و فیلم هایش بیگانه می دانند؟
جدا از مباحث سیاسی چرا فیلم های اخراجی ها و جدایی نادر ازسیمین و آژانس شیشه ای
و سایر فیلم هایی که مخاطب را توانسته به خود جلب کند کم ساخته می شود؟ چرا فیلم
هایی با محتوای ارزشی و انقلابی و دینی در یک سال کمتر از انگشتان یک دست شده است؟
چرا
رسوایی ده نمکی را با کلی بحث و اغماض و تحلیل و با کلی گذشتن و کوتاه آمدن در
برابر ارزش ها و به بهانه هایی همچون این که چون فضای سینمای امروز ما فضای آلوده
به فساد است در زمره ی فیلم هایی قرار داد که اندکی در جبهه ی انقلاب و سینمای
دینی قرار دارند.سینمایی که روزگاری افتخارش آژانس شیشه ای و سفر به چزابه و چندین
فیلم دیگر در حوزه ی سینمای انقلاب بود امروز به جایی رسیده است که برای نشان دادن
سینمای دینی و سینمای انقلابی باید با نگاه اخراجی ها به مسئله دفاع مقدس و انقلاب
نگاه کرد و با نگاه رسوایی و دهلیز و طلا و مس به دین و انقلاب و مذهب نگاه کرد.
انقلابی که با ایستادگی بر ارزش ها به وجود آمد امروز سینمایش از واقعیات
جامعه اش فاصله گرفته است. جدایی سینما از واقعیات جامعه و پرداختن به موضوعات هجو
و نمایش فیلم هایی بعضا ضد اسلام و به سخره گرفتن مسلمانی مردم، خود نمونه دوری از
سینما از واقعیات جامعه است. نمایش و رواج عشق های مثلثی و رواج فیلم هایی با
محتوای افراطی در مسلمانی مردم و همچنین مبتذل خود نمونه های کوچکی از کارنامه ی
سینمایی کشور است. فیلم هایی چون تنهای تنهای تنها (جدیدا اکران شده) و دهلیز و
قلاده های طلا و... نقش همان تیم استقلالی را دارد که در اوضاع نابه سامان و وخیم
فوتبال ایران به نیمه نهایی لیگ قهرمانان صعود می کند و دیگر توان رقابت را با تیم
های کره ای را ندارد و از صعود به فینال باز می ماند. اوضاع و احوال سینمای امروز
ما همین وخامت بلکه شایدم بدتر از این هم باشد، را دارد.سینمایی که سالی 2 یا 3
فیلم مطابق ارزش های انقلاب و دین مردم و کشورش بسازد باید به حالش گریه کرد.
نتیجه
ی دوری سینما از ارزش ها و اصول انقلاب نتیجه نبود افرادی یا بهتر بگم دوری از
افکار وجریان هایی فکری همچون شهید آقا سید مرتضی آوینی است شهیدی که هنوز و هنوز
اصول و فکر او در سینما دست نخورده باقی مانده است. کسی که فیلم سازی را جدا از
سیر وسلوک و عارف در گاه حق شدن نمی دید.او فیلم و سینما را به درستی هنر
تکنولوژیک می خواند و آن را هنری غربی و با ماهیتی متضاد با اسلام و مسلمانی می
دید و علاوه بر آموزش تکنیک های سینمایی و فیلم سازی راه مبارزه و در اختیار گرفتن این هنر برای ایجاد یک سینمای
انقلابی ودینی و ساخت فیلم های ارزشی در عارف شدن و نماز شب خواندن و پی بردن به
اسرارکتاب مصباح الهدایه میدید تا بتوان در وادی سینمای دینی وانقلابی حرکت کرد و
از اصول و ارزش ها منحرف نشد. وبرای ساخت فیلمی در باب عرفان و عرفا باید عارف بود
زیرا او معتقد بود و می گفت که فیلم بازتاب حالات درونی فیلم ساز است و فیلم ساز
زمانی می تواند فیلمی ذرباب عرفان و عرفا
و حتی ارزش ها بسازد که خود با تمام عمق وجودیش به این ارزش ها پی برده باشد.
پ ن: این مطلب به عنوان سخن دوستان سمعک نشریه انجمنمون چاپ شد.
