نتیجه سیاست استکبار ناستیز دولت یازدهم

از تهدیدات پساژنوی تا تهدید نفتی سعودی آمریکایی

 از همان روزهای ابتدایی دولت یازدهم تا به امروز دولت نگاه برون زای خود را در سیاست های اقتصادی به نوعی تنظیم کرده که هم دم از دوستی و ارتقای روابط با عربستان سعودی می زده هم از دوستی با فلسطین و هم ترکیه و هم سوریه و مهمتر از همه، توافق ژنو و چند دور مذاکرات با گروه 5+1 که عملا مذاکره آمریکا بوده و حتی دست دوستی به امثال جان کری می داده است.

 اما امروز در نقطه ای حساس ایستاده ایم که نتیجه این سیاست ها هر روز بیشتر از روز قبلش در حال نمایان شدن است و چند نکته پیرامون همین روابط و برهم ریختگی روابط در سیاست خارجه و ثمرات آن:
1- توافق ژنو اولین نمایش سیاست خارجه دولت یازدهم که نشئت گرفته از همان سیاست توسعه ی برون زای دولت می باشد. اما این سیاست در شرایطی اتخاذ شده که سیاست کلان ابلاغی توسط رهبرمعظم انقلاب سیاست اقتصاد مقاومتی است راه حلی که اساسا دارای خاصیت درون زایی و متکی بر درون می باشد.
اما یکی از اهداف مهم دولت درعرصه ی سیاست خارجه کم کردن تنش ها یا به عبارتی تحریم ها در عرصه ی سیاست خارجه بوده است. موضع ضعف دولت یازدهم در عرصه ی سیاست خارجه سبب این شد تا دشمنان توهین هایی علیه مردم جمهوری اسلامی به کار گیرند توهین هایی که به حرام زاده خواندن مردم ایران ختم شد. افزوده شدن بیش از 90 مورد تحریم، تهدیدهای سیاسی نظامی و تصویب چندباره سنای آمریکا به افزایش تحریم ها خود نشان دهنده ی این است که سیاست تنش زدایی با محوریت افزایش رابطه با کشورهای مستکبر ، بسته شدن برخی از مراکز هسته ای، از بین بردن ذخایر 20 درصد، جلوگیری از رشد علمی بیشتر در این عرصه، کاهش اقتدار علمی از نتیجه های سیاست خارجه دولت یازدهم در توافق ژنو می باشد و شاید تنها نقطه ی مثبت این توافقنامه را چند میلیارد دلار درآمدی دانست که در مقابل این همه هزینه که بدست آورده ایم بسیار بسیار ناچیز می باشد.
2- از سیاست های دیگر دولت یازدهم در عرصه ی سیاست خارجه که در جهت نگاه برون زا به مشکلات کشور انجام شده است افزایش مناسبات منتطقه ای با کشور های همسایه بوده، سیاستی که نگاه مثبتی به مناسبات منطقه می باشد و دارای اهمیت بسیار است اما نکته ای که اینجا مطرح می شود نوع تمایل رابطه با کشورهایی همچون عربستان سعودی می باشد. عربستانی که سال های سال است عداوت خود را با سیاست های جمهوری اسلامی در منطقه نشان داده، عداوتی که به فرماندهی دشمنان اسلام و مسلمین یعنی آمریکا و اسرائیل بوده، عداوتی که امروز اوج خود را برای زمین زدن جمهوری اسلامی و عقب راندن آن از سیاست مقاومت در مذاکرات و مناسبات منطقه خود را بیش از پیش نشان می دهد. کاهش بی سابقه و ناگهانی ارزش نفت اوپک به کمتر 60 دلار در هر بشکه، حمله به سفارت ایران در لبنان توسط این رژیم سعودی و همچنین همکاری با اسرائیل و آمریکا در تجهیز گروه های مسلحی همچون داعش در جهت شکستن خط مقاومت خود اثبات کننده ی این مدعا می باشد سوال اینجاست چرا دولت جمهوری اسلامی و شخص آقای روحانی و مشاورینشان باید دم از دوستی با این رژیم منحوس سعودی بزند؟ چرا و چگونه با این دشمن وهابی روابط را ارتقا داد؟
3- نکته و سوال مهم دیگری که در باب رفتار اقتصادی دولت مطرح می شود این است، که چرا این مقدار دولت محاسبات اقتصادی سیاسی خود را وابسته مذاکرات کرده است؟ چرا میزان واکنش در برابر دشمنی آمریکا و متحدینش در میان سران دولتی ضعیف بوده است؟ چرا قدرت استکبار ستیزی آن ها ضعیف می باشد و دولت در سیاست های خود جایی برای این مسئله در نظر نگرفته است؟ سیاست و راهبرد مهم و اساسی رهبری در مقابل تهدیدات دشمنان این است که « ما در مقابل تهدید، تهدید می کنیم» اما در دولت نشانی از عکس العملی موثر و سازنده در برابر تهدیدات بسیار دشمنان حتی پس از توافق نامه و مذاکرات تنش زدا نداشته است.
4- دولت و وزارت نفت آن، خیلی دیر به توطئه ی نفتی سعودی آمریکایی پی برده اند امروز نفت تقریبا به نصف قیمت خود رسیده است. ایران 3 آذر 1392 یعنی هنگام توافق ژنو، با احتساب فروش روزانه یک میلیون بشکه نفت 100 دلاری، ماهانه 3 میلیارد دلار از فروش نفت درآمد داشت اما الان این رقم به کمتر از 2 میلیارد دلار رسیده است صادرات نفت ایران طی 2 سال اخیر به 40 درصد رسیده است. اکنون همین میزان نیز نیمی از ارزش خود را از دست داده است. دولت در بودجه سال 1394 قیمت هر بشکه نفت را معادل 73 دلار محاسبه کرده است اما اگر از همین امروز بودجه 94 اجرا می‌شد دولت به ازای هر بشکه، 10 دلار کسری بودجه داشت اگر فروش روزانه یک میلیون بشکه نفت در نظر گرفته شود و قیمت نفت نیز از 63 دلار پایین‌تر نرود؛ با همین حساب دولت روزانه 10 میلیون دلار و ماهانه 300 میلیون دلار کسری بودجه خواهد داشت. این هزینه هنگفت پس از آن قطعی شد که دیپلماسی نفتی دولت در اوپک بی‌نتیجه ماند و عربستان‌سعودی با اصرار بر عدم کاهش تولید نفت، عملا چوب حراج به اوپک زد و سوال اینجاست که چطور آقای روحانی دم از بودجه بدون کسری می زند؟
5- آقای جهانگیری پس از این همه توطئه و پایین آمدن قیمت نفت به یاد اقتصاد مقاومتی افتاده است و می گوید ما امروز با این پایین آمدن قیمت مجبوریم به سمت اقتصاد مقاومتی برویم. بهتر بود همان ابتدای مذاکرات این سیاست را اجرا می کردند. البته این سیاست با برنامه خروج از رکودشان و نوع نگاه دولت به مشکلات کشور تضاد های بسیاری دارد. نیاز به اصلاح برنامه خروج از رکود در جهت سیاست های اقتصاد مقاومتی است نیاز به این وجود دارد که این برنامه از وابستگی به افزایش فروش نفت و واردات بی رویه و عدم توجه مناسب به تولید به رشد تولید داخل تغییر کند.

خلاصه این نوع برهم ریختگی در سیاست خارجه و عدم شناخت مناسب دشمن و استکبار سبب انفعال و اشتباهات مکرر محاسباتی دولت در عرصه ی سیاست خارجه شده و اقتصاد وابسته به این سیاست نتیجه ای جز تورم و کسری بودجه و… نخواهد داشت.