22 بهمن و آنچه که انقلاب اسلامی را از سایر انقلاب ها مجزا کرد
۲۲ بهمن۵۷ و روزهای منتهی به آن یادآور روزهایی عجیب در تاریخ جهان و تاریخ اسلام است.از همان ابتدای شکل گیری نهضت خمینی کبیر نگاه های بسیاری به حرکت امام امت درمبارزه با شاه پهلوی وجود داشت. عده ای حتی از همین علمای انقلابی هم لباس امام به وی توصیه می کردند این مقدار نباید به شاه سخت گرفت و نباید به دنبال این بود که شاه را علیه مردم تحریک کرد باید شاه را ارشاد کرد و با بودن وی در کشور و نصیحتش مشکلات کشور را رفع کنیم.
اما امام نافذ البصیره مسئله ای دیگری داشت. مسئله ای به عمق ظهور حضرت مهدی عجل الله تعالی، اینکه چرا آن زمان برخی از نزدیکان امام و هم مسلکان وی این چنین سخنانی به رهبر انقلاب ۵۷ می گفتند، شاید باورشان نمی شد حرکتی که آغازعلنی آن در سال ۴۲ بود سال ۵۷ به انقلابی بیانجامد. حتی امروز هم برخی انقلابیون آن زمان وقتی از حال وهوای سال های ۵۶ و روزهای منتهی به بهمن ۵۷ سخن می گویند و خاطرات آن را بیان می کنند این را هم اضافه می کنند که باورمان نمی شد تا اواخر ۵۶ که انقلاب یک سال دیگر انجام می شود چراکه شاه برنامه ریزی خود را محکم برای سال ۵۷ انجام داده بود حتی برنامه های پنج ساله توسعه خود را نیز ارائه کرده بود. اما تصمیم یکباره شاه یک ماه مانده به بهمن ۵۷ برای رفتن از ایران فضای دیگری را رقم زد.فضایی که سبب شد تا آرام آرام معادلات الهی امام خمینی (ره) نتیجه ی خود را نشان دهد..
امام مردم گرا و مردم فهم از همان سال ۴۲ با علنی کردن قیام خود دو استراتژی مهم در جهت بسیج توده ی مردم علیه طاغوت زمان به کار گرفت، اولین استراتژی و نوع رفتار ایشان با مردم بود، سخن گفتن صریح با عوام جامعه و اینکه هیچگونه پشت پرده ای برای خودش قائل نبود و همه چیز که از سال ۴۲ تا ۵۷ و حتی بعد آن نیز، برای مردم از هر طریقی هم که شده تبیین می کرد و صحبت های صریحش درباره ی حوادث و راه انقلاب به پشتوانه های نهضتش می رساند و نمی گذاشت که بین او ولی نعمت هایش فاصله بیفتد، با این کار فکرهای توده های مردم را همراه خود کرد کاری که در هر انقلاب و نهضتی در هرکجای جهان به عنوان یک استراتژی مهم پذیرفته و امکان پذیر بود.
اما استراتژی دوم امام (ره) اصل و اساس کار وی و نقطه تمایز سلوک انقلابی وی بود. رهبر انقلاب یکی از توصیه های شان به جوانان، مطالعه درباره ی انقلاب هایی است که هم عصر با انقلاب اسلامی به وقوع پیوست. انقلاب های فرانسه، شوری، الجزایر و مشابه آن ها از انقلاب های مهم هم عصر با انقلاب اسلامی می باشد. اگر مطالعه ای بر ویژگی های رهبران انقلاب انجام شود متوجه عنصر اصلی تفاوت انقلاب ها با انقلاب اسلامی خواهید شد و به علت شکست این انقلاب ها پی خواهید برد. مهمترین ویژگی که انقلاب را از سایرین مجزا می کند، قدرت امام (ره) در تجمیع قلوب مردم در کنار اقناع فکری آن ها بود.
کاری که حتی امام در روزهای تبعید از ترکیه تا پاریس با تکیه بر نفس تذکیه شده ی خود انجام داد. اخلاص امام آن نقطه ای بود که تجمیع قلوب را رقم می زد، اخلاصی که منشاء آن قدرت الهی رهبرمردم بود اینکه ایشان می فرمایند انقلاب اسلامی انفجار نور بود یا در پیروزی خرمشهر با وجود همه ی رشادت های رزمندگان اسلام می فرمایند«خرمشهر را خدا آزاد کرد» اتکای امام به قدرت الهی را بیش از پیش نشان می دهد چراکه اخلاص امام سبب شد تا مردم هم به ایشان قلبا و عقلا ایمان بیاورند. اینکه گفته می شود خسته شدن اقشار مردم از حکومت پهلوی و دیکتاتوری هایش، دلیل اصلی بر همکاری توده های مردم در پیروزی انقلاب نمی باشد بلکه دلیل ظاهری در پذیرش این مسئله می باشد.
جنس پیروزی انقلاب را در تاریخ اسلام شاید بتوان هم جنس فتح مکه بتوان به حساب آورد، در فتح مکه نیز پیامبراکرم (ص) همه گروه های مسلمان عقلا و قلبا جمع کرد حتی عده ای که به ظاهراسلام را پذیرفته بودند نیز در این فتح پیامبر را یاری کردند.
