تا به کی سرگردانی...

خیلی ها روز نهم ربیع الاول رو به همدیگر تبریک می گفتند..
مگرچه بود...آغاز امامت حضرت حجت «عج»...

اما من، به این قضیه که فکر می کردم ناراحتی اش از شادی اش برایم بیشتر بود و در دل احساس ناراحتی داشتم و دل تنگی...

نمی توانستم تبریک بگویم به کسی..نمی توانستم خوشحال باشم... نمی توانستم به برخی پیامک های تبریک که برایم می آمد پاسخ بدم..

وقتی حساب کردم که آغاز امامت حضرت حجت عج مصادف می شود با آغاز غیبت صغری و بعدش هم کبری که آغاز 1179مین سال غیبتشان هم شروع شد برای خودم سخت بود که تبریک برای چه بگویم ...

الحمدلله که به یُمن حضرتش رزقمان را می گیریم و ایشان حضور دارند.. اما دلیل ناراحتیم چه بود:

گاهی به جهان و فضای کشورها که فکر می کنم و اندکی به کشورهای شیعه نشین نگاه می کنم، تقریبا همه جا شیعه در مظلومیت است..حال این مظلومیت مثل نیجریه که یکی از طلبه های نیجریه ای برایم گزارشی فرستاده بود از اتفاقات ایام عاشورا که عجیب تحت فشارند و از طرف دیگر در سایر کشورها شیعه به شکل های دیگر مظلوم است..

همه ی این کشورها چشم شان به ایران است...

گاها که در فضای تشکیلات برای ورودی ها صحبت می کردم همیشه این مثال را می زدم که می گویند زمانی امام عج ظهور می کند که دنیا پر از ظلم و جور شود (در احادیث هم داریم) اما امام باید در جایی حکومت را تشکیل دهد که به قتل نرسد چون امام برای حفظ جانشان غائب شدن اگر دنیا پراز ظلم شود که می شود مکانی برای کشتن امام...

می گفتم ما به وسیله انقلاب اسلامی باید آن نقطه ی سفید صفحه ی سیاه ظلمانی عالم باشیم که امام آن نقطه را شایسته حکومت خود بداند و در آن نقطه حکومت خود را تشکیل دهد و با دنیا مبارزه کند تا عدل و داد را برای تمامی جهانیان که استغاثه ی عدالت دارند برقرار کند...

از اینکه هنوز نقطه سفید را تشکیل ندادیم ناراحتم...از این دوری آقایمان ناراحتم...گاها خیلی برای دوری فیزیکی و نبودشان در عالم و اینکه هنوز ایشان نیامدن دلم می گیرد...خلوت کردن با امام خیلی نیاز است...گریه در خلوت بر دوری امام خیلی نیاز است به آدم شور و انگیزه می دهد و البته جلب نظرایشان می کند...

دعای ندبه عبارت های زیبا و عاشقانه و عارفانه ای دارد، که گاها زمزمه کردنش دل را به امام عج نزدیک می کند..

لَیْتَ شِعْرى أَیْنَ اسْتَقَرَّتْ بِکَ النَّوى، بَلْ أَىُّ أَرْضٍ تُقِلُّکَ أَوْ ثَرى، أَبِرَضْوى أَوْ غَیْرِها أَمْ ذى طُوى

عَزیزٌ عَلَىَّ أَنْ أَرَى الْخَلْقَ وَلا تُرى

إِلى مَتى أَحارُ فیکَ یا مَوْلاىَ وَ إِلى مَتى (تا به کی سرگردانی)

پ ن: چه جمعه ها که یک به یک غروب شد نیامدی...